அலைமுதிர்சோலை: சிறகு.

என் தீவின்

வான் எல்லைகளுக்குச் சொந்தக்காரக் குருவி.

நீ

உயரத்திலிருந்து பார்க்கும் ஊரின் அழகை

இதுவரை யாரும் பார்க்கவில்லை.

இப்போதெல்லாம் உனது கூடுகளில்தான்

இயற்கை தனது எதிர்கால முட்டைகளை

இட்டு வைக்கிறது.

அருகிப்போகாமல் இருக்கும்

குருவிக்கூட்டங்கள்

இயற்கையின் கருவறைகள்.

உன்னழகை இரசிக்காத காலங்கள்

உன் காலில் நசியும் புல்நுனியாய்க்

கசங்கிக் கிடக்கிறது.

வேகமாய் ஓடி ஓடி

வெளிச்சத்தால் மூடி

இருள் செய்தான் மனிதன்.

நிலவில் இறங்கியவன்

பூமியிலிருந்து நிலவைப்

பார்க்க மறந்தான்.

இரசிக்க மறந்தான்.

உன் கண்ணில் என்னை ஒட்டிக்கொண்டு பற.

வானளந்த இறகுகளில் என்னை முளைக்கவிடு.

நீ

கொத்திக் கிழிக்கும் காற்றுவெளிகளில்

என்னைப் பறக்கவிடு.

உன் எச்சங்களோடு விழுந்து முளைக்கும்

விருட்சங்களின் நிழலாய் பூமியில் ஒழுகவிடு.

ஊர்க்குருவியே!

உன் அழகால் என்னைக் கிளறினாய்.

என் வார்த்தைகளை வந்து

கொத்திச் செல். உனக்காய் அதிலொரு கூடு கட்டு. --சிவம்.

படம்:திரு.க.உதயப்பிரகாஷ்.

சிறகு.