பசுமாடு.

உழவாரக்குருவி வானம் கொத்தியது.

வயற்காற்றும் கடற்காற்றும் சிறகடித்தன.

வானம் பறந்தது.

என்னோடு மட்டும் கூட நடந்த நிலவு.

முற்றத்து

ஒற்றைப்பனையின் நிழலில் குழைத்த சோறு.

அணைத்துவிட அடிக்கடி இருட்டுக்குள்ளும் காற்று வரும்.

வீட்டுக்குள்ள ஐயா இருந்தா கேட்டுவரும்.

ஐயா

வாசிக்கச்சொன்ன மண்திண்ணையும், கிடுகுத் தட்டியும்,

வெளிச்சம் தின்ற கை விளக்கும்.

தென்னம்பாளை வள்ளம் சுமந்து ஓடிய வெள்ளம்.

திரும்பவும் தேடி நனையத் துடிக்கும் உள்ளம்.

புழுதியடித்து தூரப்போய் விழும்போது

பறந்து சுழலும் கிட்டிப்புல்லு.

நசிந்துபோன தகரங்களை அடுக்கி

வயது விழுத்திய கட்டப்பந்து.

நிழல் அளந்து நேரம் சொன்ன மனிதர்களின்

பார்வை படாத தவிப்போடு

தன் கழிவுகளுக்கு மத்தியில்

தாழ்வாரத்தின் ஒழுக்கில்

நனையாமல் ஒதுங்கும் பசுமாட்டின் முகத்தோடு

ஒரு அகதி வாழ்வு.

உலகத்தின்  அகதிகளிலொருவர்

இன்றே

கடைசி அகதியாகட்டும்.

                                                              -சிவம்.