வெறுங்கூடு.

என் தீவின்

நினைவுக்குருவி

நனையப்போதாத கடலுக்கு மத்தியில்

என் உயிர்ப் பொட்டலம்

காய்கிறது.

பங்குனி வெய்யிலின்மேல்

ஒரு நதியின் மிதப்பாய்

ஈருவணியில் கட்டுண்ட

அரசமர நிழல் ஒழுகி

நனைகிறது மனம்

இன்னும்.

பனங்கிளியும், தென்னங்கிளியும்

பாடியதை

தென்றலில் நெய்துவிட்ட வயல்வெளி

நெஞசுக்குளத்தில் ஊறப்போட்ட

பழைய ஆடையோடு இன்னும்

ஈரமாய்.

அன்று என் கண்ணுக்குள்

பறந்த

குயிலும், சிட்டுக்குருவியும்,

மயினாவும், மாடப்புறாவும்,

மணிப்புறாவும், உழவாரக்குருவியும், 

இன்னும் மேய்கின்றன மனதுக்குள்

அழுத்தப் புழுக்களை

நினைவு

இற்றுப்போகாமலிருக்க.

நினைவுகளில்

மட்டுமே வாழும்

வெறுங்கூடாய்

இனியொரு மனிதர்

அகதியாகக்

கூடாது.

                                   -சிவம்.