ஏழாற்று கன்னிகள் -தமயந்தி-
ஓவியங்கள்: றஸ்மி
ஈச்சாமுனைக் குன்று.
நயினாதீவின் வடகிழக்காக, குறிகாட்டுவானின் வடகரை முனையாக, பனைகளும், தென்னைகளும் கூட்டாகச் சேர்ந்து சாமரம் வீசும் பிரதேசம் ஈச்சாமுனை.
இந்த முனையின் கரையிலிருந்து தொடங்கும் இருபத்திநான்கு அடி ஆழமான பணிவு கடல்தான் ஈச்சாமுனைக் குன்று.
தீவுகளால் வேலியடைக்கப்பட்ட கடற்திடலின் ஆழமான பகுதியும் இதுதான்.
ஈச்சாமுனைக் குன்றிலிருந்து வடகிழக்காக கூப்பிடு தொலைவில் அமைந்த கடல்மலை நாவட்டப் பாறை.
நாவட்டப்பாறை அமைந்த திடல் பதினெட்டு அடி ஆழமானது. அந்த நிலத்திலிருந்து பதினைந்தடி உயரமான மலைதான் நாவட்டப்பாறை.
நாவட்டப் பாறையைச் சூழவும் சிறிதும், பெரிதுமான வட்டக்கல் பாறைகள் ஒரு அரசதானிக்கு காவலரண்கள்போல ஆயுள்பரியந்தம் நிமிர்ந்து நிற்கின்றன.
இவைகளுக்கிடையே காவல் வீரர்கள்போல் சாட்டாமாற்றுச் செடிகள் எந்த நேரமும் விழித்திருந்து வடக்கு நீருக்கும், தெற்கு நீருக்கும் இசைந்தாற்போல் அசைந்தசைந்து பதங்கள் பிடிக்கும். இவை எப்போதும் வடக்கு தெற்கு திசைகளுக்கு ஏற்றாற்போல் தலையசைப்பினும், இவையும் நாவட்டப் பாறையின் காவல் வீரர்கள் என்ற கணக்கிலேயே சேர்மதியாக்கப் பட்டு வந்தன.
கடல் மலையான நாவட்டப் பாறையைச் சூழவும் யாராலும் அபகரித்துச் செல்ல முடியாத கடற்தாமரைகள் படர்ந்து, விரிந்து அழகெறியும்.
இவை ஒருபோதும் தமது இருப்புக்களை மாற்றிக் கொண்டதில்லை. மாற்றவும் முடியாது. ஏனெனில், இவற்றின் ஆணிவேர் நாவட்டப் பாறையின் நிலத்தடியில் மிக ஆழமாகவே வேரூன்றி இருந்தன. இவற்றுக்குச் சொந்தமான தாமரை காத்தான்களோ கண்ணயர மறந்தனவாய் தத்தமக்குச் சொந்தமான தாமரைகளின் அயலில் சுழன்றடித்துத் திரியும். எப்போதும், எங்கேயும் தமக்கேயான தாமரைகளை விட்டகலாவண்ணம் வாழும்.
தாமரைகளை எதிரிகள் தீண்ட வரும்போது தமது சக்திக்கேற்ப தாக்குதல்களைச் செய்யும். தம்மை நோக்கி ஆபத்துக்கள் வரும்போது, ஓடிச்சென்று தாமரைக்குள் தற்காப்பாகப் பதுங்கிக் கொள்ளும்.
நாவட்டப் பாறையைச் சூழவும் இடையிடையே பெருமணற் பரப்புகளும், பசுந்தாவர வரப்புகளும், பூண்டிக்கற் செடிகளும், சிறுமுருகைக் கொத்தைகளும் காட்சிருசி தருவனவாய் நந்தவனமாகவே இருக்கும்.
இங்கேதான், இந்த நாவட்டப்பாறையின் மேற்பரப்பில்தான் இவர்கள் ஏழுபேரும் வந்து தஞ்சமாகியிருக்கின்றார்கள்.
ஓம்.
ஏழு பெண்களும் நாவட்டப் பாறையின் மேல் அமர்ந்திருக்கிறார்கள்.
ஒருவரோடொருவர் எதுவுமே பேசிக் கொள்ளாமல் மவுனமாகவே உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள்.
இவர்கள் ஆளுக்கொரு திசையாக ஏழு திசைகளை நோக்கிப் பார்த்தபடி இருக்கிறார்கள்.
தாங்கள் வாழ்ந்திருந்து, விட்டுவந்த தத்தமது திசைகளையே பார்த்தபடி இருக்கிறார்கள்.
பெருந்துயர் இவர்களது முகங்களில் அப்பியிருக்கிறது. இவர்களது விழிகளால் சோகம் இடைவிடாது ஒழுகிக் கொண்டேயிருக்கிறது.
எழுவரும் சொல்லிமாளாத் துன்பக் கனலில் துவண்டுபோயிருக்கிறார்கள். கிழிக்கப்பட்ட காயங்களிலிருந்து வீசும் இரத்த வாடை எல்லாத் தீவுகளின் கரையோர அடவிப் பாறைகளையும் கவிந்து படர்ந்து, அவற்றை உருக்கிக் கடலோடு கடலாய்க் கரைத்துக் கொண்டிருக்கிறது.
ஆனித்தூக்க பருவ காலங்களில் கவுதாரிமுனை வெண்மணல் நிலத்தின் தெளிந்த கடல்போல் பளிங்கென மின்னியவர்களின் முகங்கள் கந்தகம் விழுந்து வெடித்த கட்டிடச் சுவர்கள்போல் கரும்புகை படிந்திருக்கின்றன.
ஓம்.
இவர்களை நான் முன்பும் பல தடவைகள் சந்தித்திருக்கிறேன். சிரித்துப்பேசிக் கும்மாளமிட்டுக் குதூகலித்திருக்கிறேன். இவர்களைச் சந்திக்கும் கணங்களிலெல்லாம் வரத்துக்கள் வாங்கியிருக்கிறேன். இவர்களால் வாழ்ந்திருக்கிறேன். மிகக் கொடூரமான பஞ்சக் காலங்களில்கூட இவர்கள் என்னை அள்ளி அணைத்து பட்டினி கலைத்து, பசியாற்றி காத்திருக்கிறார்கள்.
ஆறாம் புயலடித்து கடலிலே கவிழ்ந்திட்ட கப்பல்களைக் காத்த மீட்பர்களாக இருந்திருக்கிறார்கள்.
என்னையும் எனது சனத்தாரையும் பகை அணுகாதபடியும், இயற்கைச் சீற்றங்களால் பழுதாகாதபடியும் காலகாலமாகக் காத்து வந்திருக்கிறார்கள்.
அப்போதைய காலங்களில் நான் இவர்களைப் பார்த்தபோது இவர்களது ஒவ்வொருவரின் வதன ரூபங்களையும் மனதுக்குள் வர்ணிக்கவே மொழி தெரியாது திணறியிருக்கிறேன்.
என்வசப்பட்ட மொழியில் ஒரு சொல்தானுங்கூட இல்லை இந்த சுந்தர சொரூபிகளை எடுத்தியம்ப.
இவர்கள் வயதுகளில் மூத்தவர்கள், மூப்புக்கும் மூத்தவர்களாகவும், இளையவர்கள், அதனிலும் இளையவர்கள் என இருந்தபோதும், எத்தகைய மாறுபாடுகளுமற்று எழுவருமே அச்சுக் குலையா அழகோடும், இளமையோடும் தேவதைகளாகக் காணப் பட்டார்கள்.
ஓம். தேவதைகள்தான்.
இவர்கள் ஒவ்வொருவரும் என்னை அள்ளியெடுத்து மடியில் வைத்துப் பாலூட்டியிருக்கிறார்கள். கன்னங்கள் வருடி, ஆர அணைத்து முத்தங்கள் வாரிக்கொட்டி, காதலோடு கரம் பற்றி இந்த ஏழாற்றுத் திடல் பூராவும் உலா வந்திருக்கிறார்கள்.
நாங்கள் எண்மரும் சுதந்திரிகளாக, அனைத்துலக சுகங்களையும் சப்பித் துப்பியவர்களாக கோலாகலமாய் அலைகளின் மேற்பரப்பிலும், கடலடியிலும் பாடித் திரிந்திருக்கின்றோம்.
ஓம்.
எனது பாட்டனுக்கும் பாட்டனையும் இவர்கள் அறிவார்கள்.
அவர்களுக்கும் தாய்களாய் இருந்து பாலூட்டி, காதலிகளாய் இருந்து சரசமாடியவர்கள்தான் இவர்கள். ஆனாலும்,
"ஏழாத்துக் கன்னிகள்" என்ற பொதுமைப் பெயரைத் தவிர இவர்களுக்குத் தனித் தனியாகப் பெயர்கள் எதுவும் இருந்ததில்லை. இருந்திருக்கக்கூடும், நான் அறிந்திலேன். இருந்ததாக இற்றைவரை அறிகிலேன்.
இந்த ஏழு தேவதைகளையும் முதன்முதலில் நான் சந்தித்த சம்பவம் மிகவும் அவலச் சுவையானது.
இப்பொழுது நினைத்தால் என்னாலும் நம்புதற்கரியது.
1978ம் வருடம், சித்திரை மாதம் 2ம் திகதி, ஞாயிற்றுக்கிழமை மாலை.
சிதறியடித்த சோளகப் பருவம்.
எமது கரையிலிருந்து புறப்பட்டு, அனலைதீவுத் தென்முனையும், புளியந்தீவு வடமுனையும் இணையும் மூக்கறுத்தான் குடாவில் அப்புவும் நானும் ஒருவார தாணையம் இட்டிருந்தோம்.
இந்தக் குடாக் கரையில்தான் லோஞ்சிக்கார விநாயகமூர்த்தியரின் வீடு இருக்கிறது. பத்து பன்னிரண்டு தென்னைகளுடன் கூடிய அகண்ட வளவு. கிழுவையும் பூவரசும் நிரைத்த வேலி கொண்ட வளவு.
ஓஹோ எனச் சொல்லிக் கொள்ளும் அளவுக்கு பெரிய வீடு அல்ல. திண்ணை வைத்துக் கட்டிய அளவான கல்வீடு.
வளவுனுள் வடக்குப்பக்க வேலியோரமாக லோஞ்சிக் கயிறுகண்ணி, கொடிதடி, நங்கூரம் என லோஞ்சிவள்ளத்தின் தளபாடங்களைப் போட்டுவைக்கவென ஒரு திறந்த கொட்டகை.
எங்கள் கரையிலிருந்து தோணிகள் இந்தத் தீவுக்கு தொழிலுக்கு வரும் தருணங்களில் இந்தக் கொட்டகையில்தான் தங்குவார்கள். ஒவ்வொரு நாளும் கறிமீன் கொடுத்தால் போதும் விநாயகமூர்த்தியர் பரம திருப்தி கொள்வார்.
சும்மா கிடக்கிற கொட்டகைதானே, தொழிலாளிகள் வந்து தங்கிச் செல்லலாம் என்று விநாயகமூர்த்தியர் தானாகவே முன்வந்து அனுமதி தந்திருந்தார்.
அனலைதீவு வடக்குமுனையில் ராசேந்திரம் அப்புவின் குடிசையிலும், இறங்குதுறையான மடத்தடியிலும், விநாயகமூர்த்தியரின் இந்தக் கொட்டகையிலும் என தங்குதொழிலாளர் வந்து தங்கிப் போவார்கள். இந்தத் தங்கிச் செல்லும் தொழில் அடிசோளகக் காலங்கள் நான்கில் இருந்து ஆறு வாரங்களுக்கு மட்டும்தான்.
பன்னிரண்டு அறக்கொட்டியான் வலைகள். எங்களுக்குச் சொந்தமான அந்த ஒரு துவர்ப்பாய் கொண்ட சிறகுகட்டித் தோணி.
இருவரின் சமையலுக்கும் அளவான நாலைந்து பாத்திரங்கள், உப்பு, புளி, மிளகாய், வெங்காயம், அரிசி இவைகள் ஒரு உரப்பையில். விநாயகமூர்த்தியரின் லோஞ்சிக் கொட்டகையில் தங்குதாணையம் போட்டுக் கொண்டோம் அப்புவும் நானும்.
ஞாயிறு மாலை கடலில் விரித்த வலைகளை திங்கள் காலைதான் தோணியில் ஏற்றுவோம்.
எங்கள் தொழிலும், வரும்படியும் திங்களில் இருந்து சனி வரைதான். திங்களில் இருந்து வெள்ளி வரை கிடைக்கும் பிடிபாடுகளை அனலைதீவு இறங்குதுறையில் சனங்களுக்கு விற்றுக் காசாக்கி விடுவோம். அப்பு ஊருக்குள் சென்று கள்ளடித்துவிட்டு, எனக்கும் தின்பண்டங்கள் ஏதாவதும் வாங்கிக் கொண்டு வருவார். வெந்தது பாதி, வேகாதது பாதியாக சாப்பிட்டுமுடித்து, வலைகளைச் செப்பனிடத் தொடங்கிவிடுவோம். மாலையாகிவிடும். மீண்டும் வலை படுப்பு.
இப்படியே வெள்ளிக்கிழமைவரை நகர்ந்து போம்.
இறுதி நாளான சனிக்கிழமை காலை வலைகளையும் ஏற்றிக்கொண்டு கிடைக்கும் பிடிபாட்டோடு கரை திரும்பி விடுவோம்.
ஞாயிறு ஓய்வு நாள்.
சனிக்கிழமை 8ம் திகதியும் வந்தது. கடலிலிருந்து தொழிலை ஏற்றிக்கொண்டு கரை திரும்பும் நாள். எனக்கோ பெரும் மகிழ்ச்சி. ஒரு வாரமாக உப்புக் கடலிலும், காற்றிலும் உலைந்து விட்டு, வீடு திரும்பும் நாள் யாருக்குத்தான் மகிழ்வைத் தராது.
பிடிபாடும் மோசமில்லை. மற்றைய நாட்களை விடவும் இன்று அதிகம்தான். அதிலும் இன்று விலை போகக்கூடிய பருமனான ஆண் விளைமீன்கள் ஐந்தும், மூன்று பெரும் பாற்சுறாக்களும். தவிரவும் கண்டதும் கடியதுமாக ஒரு வங்கு நிறைந்த மீனும், நண்டுகள் ஒரு பறியும். மோசமில்லை என்று சொல்வதைவிட, நல்ல பிடிபாடு என்றே சொல்லிக் கொள்ளலாம்.
தலைவலைக் கல்லைத் தூக்கி அணியத்துக்குள் வைத்துவிட்டு, பாய்மரத்தைப் போடும்போது அப்பு சொன்னார் "பாலத்தடிக்கு விடு மகனே" என்று.
ஏனென்று நான் கோட்கவில்லை.
அனலைதீவு இறங்குதுறையில் தோணியை அணைய விட்டதும் மீன் வாங்குவதற்கென நிறையச் சனக் கூட்டம். காரணம் எங்களைப்போலவே ஏனைய தோணிக் காரர்களும் அப்படியே கடலில் இருந்து வலைகளை ஏற்றிக்கொண்டு தத்தமது கரைகளுக்குத் திரும்பி விடுவார்கள். இக்கரைக்கு வர மாட்டார்கள். அனலைதீவு மக்களின் அன்றாடத் தேவைக்கேற்ற மீன்கள் எப்போதுமே கிடைப்பதில்லை. சூழவும் கடல்படு திரவியங்களைத் தன்னகத்தே கொண்ட இந்தத் தீவு மக்களின் அன்றாட உணவுக்கான மீன்கள் எப்போதும் நிறைவாய்க் கிடைத்ததில்லை.
0======================================0
நான் எதிர்பார்த்ததை விடவும் அதிக விலைக்கே முழு மீன்களும் விற்றுத் தீர்ந்தன. ஒரு நண்டுகூட இல்லை. எல்லாம் விற்றுத் தீர்ந்து விட்டன.
இனி எமது கரைக்குத்தானே திரும்பப் போகிறோம் என நினைத்திருந்த எனக்கு முன்னால் அப்பு ஒரு பெரும் குண்டைத் தூக்கிப் போட்டார்.
"இன்னும் ரெண்டு நாள் கடலப் பாத்துக்கொண்டு போவம் தம்பி" என்றார்.
எனக்கோ அப்புமீது பெருங் கடுப்பு ஏறியது. கோபித்துக்கொண்டு அப்படியே பாலத்தடியில் லோஞ்சிகள் கட்டும் ஒரு கட்டையில் அமர்ந்து கொண்டேன்.
அப்புவுக்கு விளங்கி விட்டது. "இல்லயடா தம்பி..... பிடிபாடு பறுவாயில்லாமக் கிடக்கு, இந்தக் காத்து ரெண்டு மூணு நாளால விழுந்திடும். பிடிபாடு குறஞ்சு போயிடும். பல்லக் கடிச்சுக்கொண்டு இன்னும் ரெண்டு கடல் பாத்தமெண்டால் ஒரு பீசு வல வாங்கிப் போடலாம்....."
அப்பு இதைச் சொன்னதும் மறுத்துப் பேச என்னிடம் ஒருதுளி நியாயமும் இல்லாமல்ப் போயிற்று.
"சரியெண..., கறிக்கு ஒண்டும் எடுக்காமல் எல்லாத்தையும் வித்துப்போட்டம்...?"
"ரெண்டு வலய அவிழ்த்து ஒரு பாடு போட்டமெண்டால் கறிக்குப் பிடிச்சுப் போடலாம்" எனது சம்மதம் கிடைத்ததையிட்டு அப்பு பெரு மகிழ்வோடு பாலத்தடியிலிருந்து தோணியை அவிழ்த்து அகலத் தள்ளினார்.
அப்பு தோணியை தெற்கு நோக்கிச் செலுத்திக் கொண்டிருக்கும்போதே மூன்று வலைகளை அவிழ்த்து தெரிவாக்கி வைத்துக் கொண்டேன்.
தென்முனைக் குடாவுக்கு வந்ததும் வலைகளை கடலில் இறக்கும்படி அப்பு அணியத்தில் நின்றபடி திறவு சொன்னார்.
"குடாவை வளயிறதுக்கு மூணு வல காணதணெ" என்றேன்.
"அது போதும். கறிக்குத்தானே?" என்றார் அப்பு.
மூன்று வலைகளையும் கடலில் இறக்கியபின் தோணியை குடாவுக்குள் செலுத்திச் சென்றார். மரக்கோலால் தண்ணீரின் மேற்பரப்பில் தொம் தொம் என்று அடித்தார். பின்பு வலையின் வடக்குத் தலைப்புக்கு வந்ததும் வலைகளை தோணியில் ஏற்றச் சொன்னார்.
மூன்று காடன் சிறாயாக்களும், ஒரு அளவான கருங்கண்ணிப் பாரையும்.
எனக்கோ பெரும் பரபரப்பும், பெரும் மகிழ்வும்.
ஓம்.
தோணியைத் தெற்கு நோக்கிச் செலுத்திக்கொண்டு தூரத்தில் வரும்போதே இந்தக் குடாவுக்குள் இரைப் பிடித்துக்கொண்டு திரிந்த கருங்கண்ணியைக் கண்டிருக்கிறார் அப்பு.
"மானயும் மீனயும் கண்டமாத்திரத்தில கொல்லுறவன்தான் சரியான வேட்டக்காறன்" என்று அப்பு அடிக்கடி சொல்வார்.
அப்பு சரியான வேட்டைக்காரன் தான்.
அப்பு பதமான வேட்டைக்காரன் மட்டுமல்ல, அநியாயத்துக்கு நியாயக்காரன். அள்ளுகொள்ளை இரக்க உயிரி. கொல்வதும் வெல்வதும் மட்டுமல்ல வீரம். காப்பதும் வீரம்தான்.
ஒருமுறை படுப்புவலைக்கு இருவரும் போயிருந்தபோது எதுவுமே அகப்படவில்லை. இறுதி வலையின் தலைப்பில் ஒரு மட்டான சுறா பட்டிருந்தது. ஏமாற்றத்தில் வாடிக்கிடந்த நான் சுறாவைப் பிடித்துத் தோணிக்குள் போட்டுவிட்டு மகிழ்ச்சியில் துள்ளியபோது "தம்பி, அது சாகமுன்னம் கடல்ல விடு மோனே..." என்றார். நிமிர்ந்து பார்த்தேன் அவரை. "ஓம்ராசா கடல்ல விடு மோனே...." என்று கெஞ்சுவதுபோல் சொன்னார்.
"கிழவனுக்கென்ன விசரோ....?" என எண்ணிக்கொண்டு வாரிப் பலகையில் அமர்ந்தபடியே அவரைப் பார்த்தேன்.
"அது குட்டித்தாச்சி மோனே..... விடு... ஆறேழு குட்டி இருக்கும்போல...."
உண்மையில் திகைத்தேதான் போனேன். எவ்வித மறு பேச்சும் பேசவில்லை நான். சுறாவை பவ்வியமாகத் தூக்கி கடலில் விட்டேன். மெல்ல அசைந்தபடி நீருக்கடியில் சென்று மறைந்து கொண்டது. இதுவும் ஒரு சரியான வேட்டைக்காரனுக்கான அழகுதான் என்பதை அன்று படித்தேன்.
இப்போ இந்தப் பெரிய கருங்கண்ணிப் பாரையை என்ன செய்வது...? நேரம் பதினோரு மணியையும் நெருங்கி விட்டது. மீன் வாங்க மடத்தடிக்கு யாருமே வர மாட்டார்கள்.
"வடக்கமுனைக்குப் போவம்" என்று சொல்லிக்கொண்டு அப்பு பாயை வலித்தார். புரியாமல் நின்றேன் நான்.
அனலைதீவின் வடக்கு முனையில் ராசேந்திரம் அப்புவின் குடிசை இருக்கிறது. கெட்டிலில் இருந்து குடி பெயர்ந்து நீண்ட காலமாக அவர் அங்கு குடும்பத்தோடு வாழ்கிறார்.
வடக்குக் கரைக்குச் சென்று சேர்ந்தோம்.
ராசேந்திரம் அப்புவுக்கு மெத்தப் பெரிய சந்தோசம். இப்படி எப்போவாவதுதான் யாராவது அவரைத் தேடி வருவார்கள்.
ராசேந்திரம் அப்பு தனக்கென சுரைக்காய் முட்டியில் வாங்கி வைத்திருந்த இரண்டு போத்தல் கள்ளை இருவரும் ஆளுக்குப் பாதியாய் சுவைக்கத் தொடங்கினார்கள்.
கடற்கரை மணலில் பலையோலைகளைப் பரப்பிவைத்து இருவரும் கருங்கண்ணிப் பாரையை வெட்டிப் பங்கு பிரித்தார்கள்.
பன்னிரண்டு பங்குகள். இரண்டு பங்கை கறிக்கு எடுத்துக்கொண்டு, மீதி பத்துப் பங்கையும் வடலியில் குருத்தோலைகளை வெட்டி பத்துக் குடலைகள் கட்டிக் கொண்டார்கள்.
பின்னேரத் தவறணையில் விற்கத் திட்டம் போட்டுக் கொண்டார்கள் என்பது விளங்கிப் போயிற்று.
ராசேந்திரம் ஆச்சியின் கையால் கம கமவென்று சிறையாப் பொரியலும், கருங்கண்ணிப்பாரைக் குழம்பும் என நல்ல வேட்டை. ஒரு கிழமையாக செத்துக்கிடந்த நாக்கு வீட்டுச் சமையலின் சுவையில் உயிர்த்தெழுந்து கொண்டது.
0============================0
மாலை ஐந்து மணியாகியும் தவறணைக்குப் போன அப்புவையும், ராசேந்திரம் அப்புவையும் காணவில்லை. அவர்கள் இன்னமும் வீடு திரும்பவில்லை.
பொழுது சாய்வதற்குள் கடலில் பாடு பிடித்து வலைகளை இறக்கியாக வேண்டும். அப்போதான் இரவு எட்டு மணிக்காவது கரை திரும்பி வர முடியும்.
மணி ஐந்தரை. அப்புவைக் காத்திருந்து பயனில்லை என்பது நன்றாகவே விளங்கி விட்டது. அப்படி அவர் வந்தாலும் கருங்கண்ணி விற்ற காசில் வஞ்சகமில்லாமல் ஏற்றியிருப்பார். நல்ல வெறியில்தான் வருவார் என்பதும் தெட்டத் தெளிவு.
தோணியை கரையை விட்டு நகர்த்தினேன்.
"கவனமடா மோனே.... பாத்துப் போயிட்டு வா ராசா..." கரையில் நின்றபடி ராசேந்திரம் ஆச்சி பவுத்திரம் சொன்னார். உண்மையிலேயே நான் தனியனாகப் போவது ஆச்சிக்கு விருப்பமில்லை என்றாலும், கடலுக்குப் போகிறவர்களை பின்னால் அழைக்கவோ, தடுக்கவோ மாட்டார்கள் மீனவப் பெண்கள்.
அதிக தூரமும் செல்லவில்லை. கிழக்கு நோக்கி அரைமணி நேரம் தோணியைச் செலுத்தி பாடு பிடித்து வலைகளை கடலில் இறக்கத் தொடங்கினேன். பன்னிரண்டாவது வலையையும் இறக்கி முடித்து தலைப்புக் கொடியைக் கடலில் எறியும்போது கடையால் பகுதியில் படார் என்ற பெருஞ் சத்தம். தோணி அல்லோலகல்லோலப் பட்டது.
மாலை ஆறு மணிக்கு காரைநகர் கடற்படைத் தளத்திலிருந்து நயினாதீவுக்கு ரோந்து வரும் அவர்களது இரும்புப்படகு தோணியின் கடையால் பகுதியில் மோதிக்கொண்டு சென்றது.
இருளத் தொடங்கியதாலும், சோளகக் காற்றின் இரைச்சல் அதிகமாயிருந்ததாலும் அவர்களது ரோந்துப் படகு வந்ததை நான் அவதானிக்கவில்லை.
இந்தப் பாதை அவர்களின் சுதந்திரமான ஓடுபாதை. குறுக்கே எது வந்தாலும், யார் வந்தாலும் இடித்து மோதித் தள்ளிக்கொண்டு போய்விடுவார்கள். இவர்களின் இந்த அடாவடித் தனங்களை எக்காலத்திலும் தட்டிக் கேட்க நாதியற்று இருந்தார்கள் இந்தப் பகுதி கடலோடிகள்.
அவர்களது பாதையில் நாமேன் குறுக்கே போவான் என்ற முடிவாக யாருமே இந்தப் பகுதியில் பாடுகள் பிடிப்பதுமில்லை, நீண்ட நேரம் தோணிகள் செலுத்தி நடமாடுவதும் இல்லை.
"எங்கட சிறகுகட்டியாள் வலும் வைரிதான்... இரும்புக்கப்பல் மோதிக்கூட சிதறாமல் இருக்கிறாள் சிங்காரி" என எனக்குள் எண்ணியபடி, படபடத்த நெஞ்சுக்கு ஆறுதல் சொல்லி அமைதியாக்கிக் கொண்டேன்.
கடையால் பகுதிக்கு ஓடிவந்தேன்.
உச்சந்தலையில் இடி விழுந்ததாயிற்று.
கடையால் ஏராப்பகுதியின் உட்பலகை விலகி தண்ணீர் பொசுபொசுவென உள்ளே புகுந்துகொண்டிருந்தது.
அணிந்திருந்த பெனியனை, சாரத்தைக் கொண்டு பலகையின் நீக்கலை அடைக்க முயற்சித்தேன்.
முடியவில்லை. முயற்சிகள் படு தோல்வியில் முடிந்தன.
தோணிக்குள் நீர் நிறைவதற்குள் கரை சேர்ந்துவிட எடுத்த முயற்சிகளும் தோற்றுவிட்டன. சோளகக்காற்று அதற்கு அனுமதி தரவில்லை. மரக்கோலும் கைதவறி அலையில் அடிபட்டுப் போய்விட்டது. தோணி முற்றுமுழுதாக மூழ்கி விட்டது. தோணியை கைவிட்டு கரையை நோக்கி நீந்தத் தொடங்கினேன். அலையின் கடுமையும், ஆற்று வாயின் நீரோட்டமும் வடதிசை நோக்கி இழுத்துச் சென்றது. ஆயினும் முயற்சியைக் கைவிடாது மேற்கு நோக்கி நீந்திக்கொண்டே இருந்தேன்.
பருத்தீவும் தாண்டி, எழுவைதீவு தெற்கு முனையும் கடந்து போனது. நயினாதீவு ரோந்து போன அவர்களின் இரும்புப் படகு மீண்டும் காரைநகர் நோக்கித் திரும்பிப் போய்க் கொண்டிருந்தது. மிக அருகாமையாலேயே அவர்கள் என்னைக் கடந்து போனார்கள்.
எழுவைதீவு வடக்கு முனையும் தாண்டி விட்டது. ஆற்றுவாய் நீரோட்டமும், அலைகளின் வேகமும் வடக்கு நோக்கி என்னை இழுத்துக்கொண்டு போனதே தவிர எந்தக் கரையையும் அண்ட விடவில்லை.
கை கால்கள் விறைத்து அசைக்க முடியாதபடி போயின. மெல்ல மெல்ல விழிகள் சொருகிக் கொண்டன.
0=================================0
அதிகாலைப் பறவைகளின் ஒலிகளும், கடலின் இரைச்சலும் காதுகளுக்குள் நுழைந்தன. மேனி கதகதப்பாக இருந்தது. மிகவும் பிரயத்தனப்பட்டு விழிகளைத் திறந்தேன். அழகான ஓவியமாக கிழக்கில் வெள்ளாப்புக் கீற்றுக்கள்.
பனை மட்டைகளையும், ஊமல்களையும், சுள்ளிகளையும் இட்டு மூட்டிய நெருப்பு எரிந்து கொண்டிருந்தது. சூழவும் ஐந்து பெண்கள் நெருப்பு அணைந்துவிடாமல் சுள்ளிகளை முறித்து முறித்துப் போட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள்.
நிமிர்ந்து பார்த்தேன். எனது தலையைத் தன்மடி கிடத்தி, முடியை வருடிக் கொண்டிருந்தாள் ஒருத்தி. இன்னொருத்தியோ தனது மடியில் எனது கால்களைத் தூக்கி வைத்து, பாதங்களைத் தேய்த்து சூடேற்றிக் கொண்டிருந்தாள்.
கழுத்திலிருந்து கால்ப்பாதங்கள்வரை தையலற்று நெய்யப்பட்ட அழகிய சாம்பல்நிற அங்கிகள். அதில் இளநீலம், இளம்பச்சை நிறங்களில் சிறு சிறு கடற்பூக்கள் வேலைப்பாடுகள். எழுவரும் ஒரேமாதிரியான உடைகளை அணிந்திருந்தார்கள். ஆனால் கடற்பூக்களின் வேலைப்பாடுகள் மட்டும் வெவ்வேறானவையாக இருந்தன.
"செத்துப்போய் சொர்க்கம் வந்து விட்டேனோ....?, இல்லையே... அதற்கு சாத்தியமே இல்லையே...?"
இன்னமும் சாகவில்லை என்பதையும், எழுவைதீவு வடக்கு முனையில் இருக்கிறேன் என்பதையும் தெரிந்து கொண்டேன்.
எழுந்து நிற்க முயற்சித்தேன். அவர்கள் தடுக்கவில்லை. மாறாக நான் எழுந்து நிற்க ஒத்தாசை செய்தார்கள்.
சுட்டெரிக்கும் சூரியனைக்கூட நேர்கொண்டு பார்த்துவிடலாம். ஆனால் இந்த தேவதைகள் ஒவ்வொருவரும் ஆயிரம் சூரியாள்களாய் இருந்தார்கள்.
கண்களில் நீர் சொரிந்தோட அவர்களை நன்றியோடு பார்த்தேன். கலகலவெனச் சிரித்தபடி எழுவரும் என்னை இறுக அணைத்து முத்தமிட்டுவிட்டு கடலில் குதித்து மறைந்து கொண்டார்கள்.
ஓம்.
இந்த ஏழாற்றுப் பிரிவுத் திடலின் ஏழு சமுத்திரங்களின் அரசிகள் இவர்கள். இவர்களுடனான எனது முதற் சந்திப்பு இப்படித்தானே நிகழ்ந்தேறிற்று.
அந்த முதற் சந்திப்பின் பின்னாக பல தடவைகள், பலவேறு சந்தர்ப்பங்களில் இவர்களைத் தனியாகவும், ஒன்றாகவும் சந்தித்திருக்கிறேன். நிறையவே பேசியிருக்கிறோம். இவர்களிடமிருந்து காலாதிகாலக் கதைகளெல்லாம் கேட்டறிந்திருக்கிறேன்.
ஏழு தேவதைகளுக்கும் நானே பெயர்களை இட்டுக் கொள்ளும் ஆசையைச் சொன்னேன். அகமகிழ்ந்து ஒப்புக் கொண்டார்கள்.
வடக்காள், வடமேற்காள், மேற்காள், தென்மேற்காள், தெற்காள், தென்கிழக்காள், கிழக்காள் எனப் பெயர்களைச் சூட்டினேன்.
நானிட்ட பெயர்களைக் கொண்டே எழுவரையும் அழைத்து வந்தேன்.
0================================0
ஆனால் இன்று இவர்கள் எழுவரும் இந்த ஒதுக்குப்புறத்தில், நாவட்டப் பாறையில் படுகாயங்கள் பட்ட, கீலங்கீலமாகக் கிழித்தெறியப்பட்ட இறைச்சித் துண்டங்களாக நாவட்டப் பாறையின்மேல் வந்து ஒதுங்கிக் கிடக்கிறார்கள்.
யார் இவர்களை வேரறுத்துச் சீரழித்தார்....?
இவர்களை வேரறுத்துச் சீரழித்தவர் யார்?
ஓம்.
ஏழு பெண்களும் நாவட்டப் பாறையின் மேல் அமர்ந்திருக்கிறார்கள்.
ஒருவரோடொருவர் எதுவுமே பேசிக் கொள்ளாமல் மவுனமாகவே உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள்.
இவர்கள் ஆளுக்கொரு திசையாக ஏழு திசைகளை நோக்கிப் பார்த்தபடி இருக்கிறார்கள்.
தாங்கள் வாழ்ந்திருந்து, விட்டுவந்த தத்தமது திசைகளையே பார்த்தபடி இருக்கிறார்கள்.
பெருந்துயர் இவர்களது முகங்களில் அப்பியிருக்கிறது. இவர்களது விழிகளால் சோகம் இடைவிடாது ஒழுகிக் கொண்டிருக்கிறது.
எழுவரும் சொல்லிமாளாத் துன்பக் கனலில் துவண்டுபோயிருக்கிறார்கள். அடிபட்ட காயங்களிலிருந்து வீசும் இரத்த வாடை எல்லாத் தீவுகளின் கரையோர அடவிப் பாறைகளையும் கவிந்து படர்ந்து, அவற்றை உருக்கிக் கடலோடு கடலாய்க் கரைத்துக் கொண்டிருக்கிறது.
ஒரு வார்த்தை தன்னும் இவர்களை நோக்கிக் கேட்க முடியாதிருக்கிறதே என்னால்.....
ஐயோ எனக் கதறி அழவும் ஒருதுளி வல்லமையும் என்வசப் படாமல் இருக்கிறதே.
முகங்கள் சிதைந்தவர்களாக, முலைகள் அறுந்து தொங்கியவர்களாக, பிறப்புறுப்புக்கள் குதறப் பட்டவர்களாக.....
மேனி சர்வாங்கமும் வார்கசையால் அடித்துக் கிழிக்கப் பட்டவர்களாக.....
ஐயோ எனக் கதறி அழவும் ஒருதுளி வல்லமையும் என்வசப் படாமல் இருக்கிறதே என் செய்வேன்?
ஒவ்வொருவராய் ஓடிச்சென்று அணைத்து முத்தமிடுகின்றேன். காயம்பட்ட மேனி வலியால் முனகுகிறார்கள்.
எனது கண்களிலிருந்து ஒழுகும் நீரைத் துடைக்கிறார்கள். அவர்களது கரங்கள் சிவந்து போகின்றன.
ஓம். இரத்தக் கண்ணீர்.
0==================================0
"ஆரு.....? இந்தக் கொடும செய்தது ஆரு....?"
"யாருமல்ல மகனே! அவர்களும் எமது முலைகளை அருந்தி வளர்ந்த மகன்கள்தான்...."
வடமேற்காள் அனுங்கிய குரலில் சொன்னாள். அவளது கன்னங்கள் இரண்டும் தாறுமாறாய்க் கிழிக்கப் பட்டிருந்தன. முள்ளுக் கம்பிகளால் அடித்துக் கிழித்ததுபோல் அவளது முதுகுப்பரப்பு கிழிந்து தொங்கியது.
"பெரும்புயற் காற்றிலும், பேரலை அனர்த்தங்களிலும் நாம் காத்த அந்த மகன்கள்தான் இந்த ஆக்கினை செய்தார்கள் மகனே"
மேற்காள் விசும்பலிடையே சொன்னாள். அவளது வலதுகண் ஈட்டியால் குத்திப் பிடுங்கப் பட்டது போலிருந்தது. பிடரி மண்டை பிளக்கப்பட்டு மூளை சொட்டுச் சொட்டாய் ஒழுகிக்கொண்டிருந்தது. நெஞ்சிலிருந்து தொப்புள்வரை கூரிய கட்டாரியால் தாறுமாறாய்க் கிழித்தது போலிருந்தது.
"காலகாலமாய் அவர்களது சந்ததிகளை வளர்க்க, எமது மடியிலிருந்து அள்ளியள்ளிக் கொடுத்தோம். அதே மகன்கள்தான்"
தென்மேற்காள் பொலபொலவெனக் கண்ணீர் சிந்தியபடி சொன்னாள். அவளது வலதுபக்க மார்பகம் முற்றாக அறுக்கப்பட்டு ஒற்றைத் தோலில் தொங்கிக்கொண்டிருந்தது. மேனி முழுவதும் திருக்கைவாலாய் அடித்துக் கிழித்ததுபோல் வெடிப்புகள்.
"தினமும் ஆயிரமாயிரமாய்ப் படையெடுத்து வந்து இரும்புக் கரங்களால் எமது மேனிகளை உழுது, சிதைத்து சீரழித்துப் போகிறார்கள்...."
தெற்காள் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதபடி சொன்னாள். அவளது இரு பாதங்களும் வெட்டியெடுக்கப் பட்டிருந்தன. உச்சந்தலை உலக்கையால் அடித்துப் பிளந்தது போலிருந்தது. உடல் பூராவும் கண்டல் காயங்கள்.
"ஆரச் சொல்லுறீங்க....? எங்களின்ர கர்ப்பக் கொடிகளையா தாயே...?"
"ஆமாம். அவை கர்ப்பக் கொடிகளல்ல, சர்ப்பக்கொடிகள். பாரிய இரும்புப் பலகைகளை கட்டியிழுத்து வரும் நச்சுக்கொடிச் சங்கிலிகள்"
மேனியின் வலி தாங்கமுடியா வேதனையின் இடையிலும் கோபமாகச் சொன்னாள் தென்கிழக்காள். அவளது முள்ளந்தண்டு முழுவதுமாக உருவி எடுக்கப் பட்டிருந்தது. முகம் சிதிலமாகிக் காணப்பட்டது. இரண்டு மார்புகளும் வெறித்தனமாகக் குத்திக் கிழிக்கப் பட்டிருந்தன.
"தமிழச்சிகள் மானபங்கம் செய்யப் பட்டு விட்டார்கள் என்று கெம்புகிறார்களாமே...? உண்மையாகவா...?"
கிழக்காள் கேட்டாள் என்னிடம்.
"ஓம்..." என்றேன்.
மாறுகால் மாறுகை வெட்டப்பட்டதுபோல் அவளது இடதுகாலும், வலது கையும் வெட்டியெடுக்கப் பட்டிருந்தன. மேனி பூராவும் சல்லடையாக்கப் பட்டிருந்தது.
"தினம் தினம் ஆயிரமாயிரமாய்ப் படையெடுத்து வந்து அவர்கள் எம்மை என்ன செய்துவிட்டுப் போகிறார்களாம்....?"
வடக்காள் குருதியோடிய விழிகளில் கோபக்கனல் கொப்பளிக்க எழுந்து நின்று கேட்டாள். தோலுரித்த உடும்புபோல் மேனியின் தோல் பூராவும் உரித்தெடுக்கப் பட்டிருந்தாள்.
வடக்காள் தொடர்ந்தாள் "தெற்கிலிருந்து வந்தவர்கள் நிலத்தில் நின்று முடித்துப் போன நிட்டூரங்களை, வடக்கிலிருந்து இவர்கள் வந்து சமுத்திரத்தில் தொடர்கிறார்கள். அவர்களைவிடவும் இவர்களே கொடியவர்கள்" மூச்சிரைத்து அமர்ந்து கொண்டாள்.
இளநீலம், இளம்பச்சை நிறங்களில் சிறு சிறு கடற்பூக்கள் வேலைப்பாடுகள் கொண்ட, வெண்ணிற, தையலற்று நெய்யப்பட்ட அவர்களது ஆடைகளை இழந்தவர்களாக இருந்தார்கள். எழுவரும் ஆடைகளற்றே இருந்தார்கள்.
வானம் இடிந்து உதிர்ந்து என் தலைமேல் கொட்டுண்ணுவதுபோல் இடி இடித்தது.
பெருமழை, பேய்மழை பொழியத் தொடங்கியது இரத்தமாகவும், நெருப்பாகவும்.
நாவட்டப் பாறையில் அமர்ந்திருந்த எழுவரும் கண்களை இறுக மூடி ஒரே குரலில் எதையோ பாடத் தொடங்கினார்கள்.
அது ஒரு கல்லறைக் கண்ணீரோ, புலம்பலோ, அறம்பாடலோ அல்ல.
கல்வெட்டுச் சிந்து.
நன்றி: ஆக்காட்டி 11 (ஏப்ரல்-ஜூன், 2016)
ஓவியங்கள்: றஸ்மி
No comments:
Post a Comment